Sanki "Helal olsun" diye başlamak istiyorum bu satırlara. Çünkü karşımda bir direnç bir inanç bir umut abidesi hanımefendi duruyor. Sırf kendisi mi? Hayır, yanı başında canının yongası 20 yaşında bir de gencecik kızı var. Gülefer ve Firuze Yazıcıoğlu'ndan söz ediyorum. Muhsin Yazıcıoğlu'nun eşinden ve kızından yani. Bütün bu endişe yumağı içinde belki de en fazla sarsılan bu ana kız çevrelerinden moral almak şöyle dursun moral veriyorlar hayrettir. Göksun Kaymakamlığı'na ait bir lojmanı tahsis etmişler onlara. Geçmiş olsuna gidenler arasında ben de varım. Gülefer hanım yanına buyur ediyor hemen.

* Hoş geldiniz Savaş Bey. Sizi ne kadar sever eşim.

* Sağ olun ve geçmiş olsun. Ben de çok severim kendisini.

* Bakın bu kızım Firuze.

* Nasıl da benziyor babasına.

* Evet. Bilkent öğrencisi.

* Sizi böyle metanetli görünce çok rahatladım Gülefer hanım. Eşiniz çok badireler atlattı, bunu da atlatacak inşallah.

* Buna inanıyorum Savaş Bey. Benim yiğidim bunu da aşar. Kendisi de yanındaki kader arkadaşları aşacaklar bunu da.

* Erciyes Üniversitesi profesörlerinden haber geldi. İçişleri Bakanımızın yanındayken duydum. Hocalarımız özel aletlerle bir koordinat tespiti yapmışlar. Özel timler harekete geçti bile. Anne kızın gözleri ışıldıyor. Soruyor:

* Nereye yakınmış koordinatlar, öğrenebildiniz mi?

* Yakında Ilıca kasabası var. Onun tepelik mevkilerinde bir yermiş.

* Nasıl duydunuz olayı?

* Dün (önceki gün) konuşmuştuk öğlen vakti. Havalar orada soğuk üşütme demiştim. Söz verdi. "Dikkat ederim" dedi. Sonra haber geldi. İlk anda bu kadar sıkıntılı olacağı tahmin edilemedi tabii. Sonra baktım ki orada (Ankara) oturarak bir şey yapamıyoruz. Buraya gelmeye karar verdik. Gerçi burada da bir şey yapamıyorum ama hiç olmazsa yakın olayım dedim.

Savaş bey, dünden beri bütün milletimizin, devletimizin gösterdiği sevgi, ilgi ve yakınlığın gücü yüce yaradanın da izniyle eşimi ve diğer kardeşlerimizi bize bağışlayacak. Umuyorum, inanıyorum.