İrfan amcayı yüzünde kocaman bir gülümsemeyle köpeklerini besler-ken bulduk.Biz sorduk o anlattı,derme çatma dükkân çatısının altında.

İrfan Er, 73 yaşında güler yüzü ve sağlam duruşuyla yaşını hiç belli etmiyor. Karamanlı Mahallesi'nde 3 odalı evinde 2 köpeği ve 4 kedisiyle yaşıyor. Bahçesinin bir kısmını derme çatma bir çatıyla kapatmış, orada da tamir yaparak para kazanıyor.

MUTLULUĞUNUN SEBEBİ ÇALIŞMAK

İrfan amca bütün pozitif enerjisiyle bizi içeri davet etti. Yüzündeki gülümsemenin sebebini sorduk. “Bu kadar mutlu olduğunuza göre işleriniz iyi galiba diye düşündük?”dedik. İrfan amca: “Allah'a çok şükür mutluyum. Kar yağınca biraz işler azaldı ama olsun. Çalışmayana para yok. Ben çalışırsam, tornavida dönerse para gelir. Her şeyi devletten beklememek lazım. İnsanlar iş yok, devlet yardım etmiyor diye sızlanır durur, hiç gerek yok böyle şeylere, çalışana para çok. Her şeyi başkalarından beklersen tabi mutlu olamazsın, tabi para yok diye sızlanırsın. Her şeyi devletten beklemesinler kendileri yapsınlar, bak nasıl mutlu olacaklar. Herkes aynı yaşayamaz ki, fakir zengin bir olmaz ki. Her şey bende de olsun dediğin zaman ayağın kayar, kendini kaybedersin.”

İNSANLARDA GÖREMEZSİN BU KADAR SEVGİYİ

Bu sıra köpeği Pamuk yaklaşıyor yanımıza, sahiplerinin mutluluğu onlara da bulaşmış gibi. “2 tane köpeğim, 4 tane kedim var benim burada. Hayat arkadaşı bunlar. Biliyor musunuz, köpeklere ekmek versem kediler gelmeden yemezler, kedilere versem köpekleri beklerler. İnsanlarda göremezsin bu kadar sevgiyi. Eğitimli bunlar çağırınca gelir, otur deyince oturur. Her gün iki tabak tavuk kanadıyla besliyorum, her şeyim onlar benim” diyor. Çoluk çocuktan ne haber?” diye soruyoruz. "3 tane oğlum var. Üçü de benden ayrı yaşıyor. Onlardan bana bir fayda yok. Ben onlara yardım ediyorum. Gelirler, baba sigara bitti, baba evde çay kalmadı diye” şeklinde sitem ediyor İrfan amca.

İNANMADILAR, SİZ FORMALİTEDEN EVLENDİNİZ DEDİLER

Eşiniz ne yapıyor sorusunda hüzünleniyor bu sefer: “İlk eşimi yıllar önce kaybettim. Sonra Gürcistan'dan bir kadınla evlendim. İki sene sonra ayrıldık. 73 yaşında olduğuma bakmayın. 1 buçuk sene önce de Ukraynalı genç bir kadınla evlendim. Oturma izni alamadı. İnanmadılar, siz formaliteden evlendiniz dediler. Oturma izni alamayınca da gitmek zorunda kaldı. Vatandaşlık alamıyorum o zaman boşanalım, İrfan dedi. Boşanma davası açtı, 3. ayda mahkemem var. Boşanacağız artık ne yapalım” diyor. Yüzündeki gülümseme kayboluyor, Ukraynalı karısının fotoğrafını gösteriyor bize. Evliliğinden vazgeçmiş gibi de görünmüyor.

ÖĞRENCİLER GELMEYE BAŞLAYINCA ARTAR

Sonra yaptığı işi anlatıyor İrfan amca: “Buzdolabı, çamaşır makinesi, ütü, fırın envai çeşidinin tamirini yapıyorum. Bir de ikinci el eşya alıp satıyorum. Şimdi durgun eşya piyasası ama öğrenciler gelmeye başlayınca artar. Öğrenciler alır, satarlar okulları bitince. Ben bazılarından para almam. Bakarım durumu kötü, ihtiyacı var, parasız veririm. Ben 40 yıldır Bolu'da bu işi yapıyorum. Birçok yerde dükkân açtım. En son evimin yanına burayı kurdum.”

Teşekkür edip ayrılıyoruz yanından. İrfan amcanın mutluluğu ve hayata olan pozitif bakış açısı hayat dersi oluyor bize. Günümüz koşullarında hepimizin dert yandığı olaylardan, kendimize nasıl mutluluk payı çıkarmamız gerektiğinin resmini sunuyor adeta. Var olanla yetinmenin ve şükretmenin.

30.01.2010